عنوان : اشک‏های بی‏مهار
تاریخ : 1367
مکان : اردوگاه 14 تکریت
راوی :آزاده

گرسنگی و تشنگی در سوله‏ی دو کرده، همه را از پا انداخته بود. عراقیها سوء استفاده کردند. آنها از بالای سقف سوله ـ که نرده مانند بود ـ مقداری نان به داخل پرتاب کردند.
تعدادی از بچه‏ها از دیوار بالا می‏رفتند تا نان‏ گیر بیاورند؛ اما همین که دستشان به آن میله‏های فلزی می‏رسید برقشان می‏گرفت.
دو نفر از بچه‏ها به این حالت جان باختند. پنج نفر دیگر هم از تشنگی و گرسنگی شهید شدند. بعد که ما را به اردوگاه 14 تکریت بردند 45 روز در بی‏آبی و کتک و رنج بودیم. در آن مدت هم دو نفر شهید شدند. فردای آن، تشنگی و گرما بیداد می‏کرد. «جمال ابراهیم پور» پایش مجروح بود. روی مین رفته بود. او یکباره به زمین افتاد و بیهوش شد.
از آن روز، او را کول می‏گرفتیم و به بهداری اردوگاه می‏بردیم. چند تا قرص می‏دادند، می‏خورد و کمی خوب می‏شد. تا یک سال این طور بود؛ اما روز به روز با حال بدتر.
یک روز که بردمش بهداری باهام درددل کرد. گفت: «اگر من مردم به خانه‏مان برو! سلام مرا به آنها برسان و بگو همیشه به فکرشان بودم». دلداریش دادم؛ اما اشکهایم را پنهان می‏کردم. بغض هم گلویم را فشار می‏داد.
چند روز بعد، حالش وخیم‏تر شد. جمال را به بیمارستان نظامی صلاح الدین بردند. شب و روز به فکرش بودم. او معلم قرآن و خوشنویسی بود. شعر هم می‏گفت.
یک ماه بعد خبر آوردند که جمال مرده است. مرداد ماه بود. درست یک سال قبل از آزادی اسرا. دیگر طاقتم ازدست رفت. های های گریه کردم. اشکهایم قابل مهار نبود.
آن شب، سکوتی سهمگین بر آسایشگاه حکمفرما شد. عده‏ای برای جمال قرآن می‏خواندند.
با همان آب تانکر و مقداری شکر، شربت درست کردیم و مجلس ختم غریبانه‏ ای برایش گرفتیم.